Mijn haat krijgen jullie niet

Parijs, 13 november 2015. Antoine Leiris is thuis met zijn zoontje van anderhalf. Zijn vrouw Hélène is met een vriend naar een concert in het
Bataclantheater. Opeens verschijnen er berichten op zijn telefoon over aanslagen. Hij gaat op zoek naar zijn vrouw, 24 uur later hoort hij dat zij die
nacht om het leven is gekomen.
Enkele dagen later plaatst Antoine Leiris een brief aan de terroristen op Facebook: hij weigert hun daden te beantwoorden met haat. De brief wordt
wereldnieuws.
wereldnieuws. In Mijn haat krijgen jullie niet beschrijft Antoine Leiris hoe hij zijn dagen doorkomt na de fatale nacht, tot het moment dat hij met zijn zoon
het graf bezoekt. Met weinig woorden laat hij zien dat het leven hoe dan ook doorgaat en door moet gaan zonder de open blik naar de wereld te
verliezen. 'Ik moet naar Melvil toe, die wakker wordt uit zijn middagslaapje. Hij is net zeventien maanden, straks gaat hij zoals elke dag zijn tussendoortje
eten, daarna gaan we zoals elke dag spelen, en zijn leven lang zal dat jongetje jullie beledigen door gelukkig en vrij te zijn. Want nee, zijn haat krijgen
jullie ook niet.'