Altijd iemands vader, altijd iemands kind

Liedjes, vertelsels en tekeningen van mijn levenslange oorlog 'Dit moet mijn allerverste herinnering zijn, ik was drie jaar oud en heel ons huis in de
Striepstraat in Lauwe daverde en vader vluchtte met mij in zijn armen te vierklauw, drie treden in éne keer, naar de kelder. Een matrasje boven de
patatten. Moeder zat daar ook al met klein broertje op hare schoot, wees gegroet Maria vol van genade... boem... weer een nieuwe ontploffing. Als
kind slaap je algauw weer voort. Zoveel jaren later hoor je vertellen dat ze Kortrijk gebombardeerd hadden in die dagen en dat er zoveel mensen dood
waren. Engelse bommen waren het, hoe is dat mogelijk! We hebben het overleefd, maar de angst is blijven zitten ergens diep in ons zieltje. De oorlog
was al lang voorbij, maar als er een vliegtuig passeerde, dan kropen mijn oudere broer Walter en ik nog altijd doodverschrikt onder de keukentafel.
Leven, dat is gevaarlijk, leven, dat is in oorlog zijn, dat is altijd waakzaam zijn en als de sirenes loeien, moet je wegvluchten naar de diepe kelder.'