Wanneer niets meer te verwachten valt,ontluik hoop

Op het moment dat ze in verwachting is van haar vierde kind, verneemt Marie-Dauphine Caron dat haar oudste dochter lijdt aan een uitgezaaide botkanker.
Anne-Gabrielle is dan net zeven jaar geworden. Wanneer ze beseffen dat geen genezing meer te verwachten valt, zijn beide oudersverpletterd door het verdriet.
Tegelijk ontdekken ze hoe hoop ontluikt in hun hart.
Alexandre en Marie-Dauphine begeleiden hun dochter door het proces van pijnlijke behandelingen.
Terwijl ze blijven bidden om een wonder, bereiden ze Anne-Gabrielle voor op haar naderende dood.
Maar al snel begint het meisje hen de weg te wijzen, door haar lijden op te offeren voor de mensen die zij beschouwt als ongelukkiger dan zijzelf.
Met grote eenvoud vertelt Marie-Dauphine over de beproeving van de ziekte en over haar verwondering bij het zien van de innerlijke groei van haar dochtertje.
Anne-Gabrielle ontdekte hoe ze betekenis kon geven aan haar lijden en putte daaruit een kracht, die tegelijk een bron van dankbaarheid werd voor de ouders en een nieuwe dimensie heeft gegeven aan het verdriet om de dood van hun kind.
Marie-Dauphine Caron is getrouwd en moeder van vijf kinderen. Ze is gepromoveerd classica en docente in het middelbaar onderwijs.